Մհերայի ժայռի դուռ կամ Ագռավաքար, սուրբ քար է Վանա բերդի մոտ (Թուրքիա), դռան տեսքով փորագրված ժայռի խորշ։ Ժայռի բարձրությունը ավելի քան 50 մետր է։ Ըստ ավանդության՝ այնտեղ փակված է Սասունցի էպոսի վերջին հերոս Փոքր Մհերը (կրտսեր Մհեր) Դավիթը (Սասունցի Դավիթ): Մհերը փակվել է այս քարայրում իր հոր՝ Սասունցի Դավթի անեծքի պատճառով։ Մհերն ու իր ձին պետք է մնան այնտեղ, քանի դեռ աշխարհում չի տիրում մարդկությունը, արդարությունը, ազնվությունն ու խաղաղությունը։
Մհերի դուռը հայտնի է իր սեպագիր արձանագրությամբ, որը քանդակվել է ուրարտական Իշպուինի (Ք.ա. 825-810 թթ.) և Մենուա (մ.թ.ա. 810-786) թագավորների օրոք։ Լայն ճանաչում ձեռք բերեցին նաև Վանի ժայռի մեջ փորված արհեստական կիրճերն ու խոշոր շինությունները։ Որոշ քարանձավներ հավանաբար դամբարաններ են եղել։
Մհերի դուռը կոչվում է նաև Խալդիի կամ Աստծո դարպաս։ Խալդը Ուրարտուի գլխավոր աստվածն էր, որտեղ «Աստծո դարպասը» հավանաբար կոչվում էր տաճարներ։ Հայտնի սեպագիր գրություններում ուրարտական արքաները «դարպասներ» են կառուցել միայն Խալդիի համար։
Լեգենդ
Տարին մեկ անգամ ՝ Վարդավառի գիշերը (Հայ առաքելական եկեղեցու տոնը, որը հեթանոսական արմատներ ունի), երբ երկինքն ու երկիրը համբուրվում են, Մհերն իր հրեղեն ջահով ու ձին դուրս է գալիս քարայրից, սնվում դրախտային մանանայով։ Նա քայլում է երկնքում և երկրի վրա, բայց համոզված լինելով, որ «երկիրը դեռ չի կարող տանել իր ծանրությունը», վերադառնում է իր քարանձավը։ Լեգենդ կա, որ ով սա տեսնում է, նրա ցանկությունն իրականանում է։ Ըստ ավանդության՝ այս պահին մի քանի անգամ ագահ մարդիկ մտել են Մհերի դռնից ու փորձել որքան հնարավոր է շատ ոսկի վերցնել։ Ագահությունից ուշացան, դուռը փակեցին, մնացին ներսում։
Հետագայում Մհերը, իբր, դուրս կգա այնտեղից՝ «հայկական աշխարհը» չար ուժերից ազատելու և երջանիկ թագավորություն հաստատելու համար։ Լեգենդը պահպանեց հեթանոս Միհր աստծո երկրորդ գալուստի և աշխարհի ազատագրման գաղափարը չար ոգիների իշխանությունից: Ըստ Մհերի «Նա կհայտնվի, երբ ցորենի հատիկը ընկույզից մեծ լինի, իսկ գարին մասուրից մեծ լինի»։
Լեռան գագաթից նրա խորքերը իջնում է Չարխի ֆալակ (արաբերեն՝ Բախտի անիվ) անունով մի անցք, որը, ըստ լեգենդի, տանում է դեպի Բախտի անիվը։