Путь к счастью 
Притча в изложении Ошо 

Жил на свете счастливый человек. И я узнал секрет его счастья. Он не беспокоился о том, как поджарить добычу, а умел любить зверей, которые падали в его корзины с деревьев. 
Два путника устроились на ночь в убогой гостинице. Один из них постоянно ворчал и ругал свою комнату. Другой путник, который тщательно расчистил комнату от мусора, обрёл большое удовольствие от своего труда. Одно и то же место сделало одного человека очень несчастным, а другого — невероятно радостным. 

Есть ли в жизни большее удовольствие, нежели созидательный труд, исполненный любви? Нет. Есть ли более захватывающее удовольствие, нежели служение другим людям? Нет. Если вы ищете постоянное удовольствие, тогда наберитесь смелости оставить своим потомкам гостиницу земного существования более чистой и красивой. И вы обязательно обретёте счастье в красоте. 

Երջանկության ճանապարհը
Օշոյի առակը

Աշխարհում մի երջանիկ մարդ էր ապրում և ես իմացել եմ նրա երջանկության գաղտնիքը։ Նա չէր անհանգստանում, թե ինչպես խորովել որսը, բայց գիտեր, թե ինչպես պետք է սիրել կենդանիներին, որոնք ընկել են իր զամբյուղի մեջ ծառերից:
Երկու ճամփորդներ գիշերեցին մի վատ հյուրանոցում։ Նրանցից մեկն անընդհատ փնթփնթում էր ու նախատում իր սենյակը։ Մյուս ճանապարհորդը, որը խնամքով մաքրել էր իր սենյակը, մեծ հաճույք է ստացել իր կատարած աշխատանքից։ Նույն տեղը մի մարդուն դժբախտություն էր պատճառում, մյուսին՝ ուրախություն։
Կա՞ կյանքում ավելի մեծ հաճույք, քան սիրով արված աշխատանքը: Ոչ ։ Կա՞ ավելի հուզիչ հաճույք, քան ուրիշներին ծառայելը: Ոչ ։
Եթե ​​մշտական ​​հաճույք եք փնտրում, ուրեմն քաջություն ունեցեք ձեր ժառանգներին թողնել երկրային գոյության պանդոկն ավելի մաքուր ու գեղեցիկ։ Իսկ գեղեցկության մեջ անպայման երջանկություն կգտնեք։

Крепость 
Притча в изложении Ошо 

Создавая иллюзию безопасной жизни, мы утрачиваем саму нашу жизнь. Послушайте историю. 
Один император, желая защитить себя, построил крепость без дверей. Проход, через который он вошёл в крепость, за ним замуровали. В таком укрытии император мог больше не бояться нападения врагов. Его хорошо защищали толстые стены крепости. Но, оставшись наедине с самим собой, император понял, что безопасности почти нет, так как перед смертью преграду не поставишь. Сама крепость стала для него могилой. 
Точно так же наше стремление обрести безопасность вызывает рост замкнутого эгоизма, который в конечном итоге приводит к нашей смерти. Жизнь предполагает не отстранение от вселенной, а слияние с ней. Поэтому я говорю, что если вы хотите постичь жизнь и пережить блаженство освобождения, тогда вам следует отказаться от безумной гонки за безопасностью, потому что это и есть основа порочного круга, который в конце концов лишает нас жизни как раз под предлогом её защиты. Жизнь полна риска. Мы живём лишь среди опасностей. 

Բերդը
Օշոյի առակը

Ապահով կյանքի պատրանք ստեղծելով՝ մենք կորցնում ենք մեր կյանքը։ Լսեք պատմությունը.
Մի կայսր, ցանկանալով պաշտպանվել, կառուցեց առանց դռների ամրոց: Մուտքը, որով նա մտավ բերդ, փակվեց անմիջապես նրա հետևից։ Այդ ապաստանում կայսրն այլևս չէր կարող վախենալ թշնամիների հարձակումից։ Այն պաշտպանված էր բերդի հաստ պարիսպներով։ Բայց, ինքն իրա հետ մենակ մնալով, կայսրը հասկացավ, որ անվտանգություն գրեթե չկա, քանի որ մահից պարսպով չես պաշտպանվի։ Հենց բերդն է դարձել նրա համար գերեզման։
Նույն կերպ, մեր անվտանգությունը ապահովելու ցանկությունը առաջացնում է եսասիրություն, որն ի վերջո հանգեցնում է մեր մահվան: Կյանքը չի ենթադրում տիեզերքից հեռացումը, այլ միաձուլումը նրա հետ: Հետևաբար, եթե ցանկանում եք հասկանալ կյանքը և զգալ կյանքի երանությունը, ապա պետք է հրաժարվեք անվտանգության ձգտումից, քանի որ սա այն անվերջ շրջանի հիմքն է, որը վերջապես խլում է մեր կյանքը, հենց այն պաշտպանելու պատրվակով։ Կյանքը լի է ռիսկերով և մենք ապրում ենք վտանգների մեջ։

Հեռավոր նավարկության մեկնելով՝ ես անցյալ տարվանից չեմ հանդիպել Նարինեին, և միայն երբեմն, որքան հանգամանքները թույլ են տվել, ծովային նամակագրություն եմ ունեցել։

Զարմանալի սովորություն ուներ իշխանը. տուն դառնալիս որտեղից էլ լիներ միշտ վերադառնում էր կարճ ճանավարհով։

Նրա նյարդերը լարված էին, կարծես րոպե առ րոպե սպասում էր ինչ-որ մի փոթորկի, սիրտը թրթռում էր, ինչպես վիզը կտրած թռչնիկ։

Աստղերը՝ երկնքի այդ պսպղուն աչիկները, վառվում էին եթերային ոլորտում, և նրանց խարույկը աղոտ լույս էր ծավալում երկրի վրա։

Вера в мужа

Историческая притча

В конце 90-х годов 19 века в электрической компании в Детройте работал молодой механик за 11 долларов в неделю. Трудился он по 10 часов в день, а приходя домой, зачастую по полночи работал у себя в сарае, пытаясь изобрести новый тип двигателя. Его отец считал, что парень тратит время впустую, соседи называли сумасшедшим. Никто не верил, что из этих занятий выйдет что-либо путное. Никто, кроме его жены․ Она помогала ему работать по ночам, по нескольку часов держа над его головой керосиновую лампу. Синели руки, зубы стучали от холода, она то и дело простужалась, но… она так верила в мужа!
Спустя годы из сарая раздался шум. Соседи увидели, как по дороге без лошади, в одной телеге ехали сумасшедший и его жена. Чудака звали Генри Форд. Когда, беря интервью у Форда, некий журналист поинтересовался, кем бы Форд хотел быть в другой жизни, гений ответил просто:
— Кем угодно, лишь бы рядом со мной была моя жена.

Հավատ ամուսնու հանդեպ

Պատմական առակ

1990-ականների վերջերին մի երիտասարդ մեխանիկ աշխատում էր Դեթրոյթի էլեկտրական ընկերությունում՝ շաբաթական 11 դոլարով: Նա աշխատում էր օրական 10 ժամ, իսկ երբ տուն էր հասնում, հաճախ գիշերվա կեսին աշխատում էր իր գոմում՝ փորձելով նոր տեսակի շարժիչ հորինել։ Նրա հայրը կարծում էր, որ տղան ժամանակ է կորցնում, հարևանները նրան գիժ էին անվանել։ Ոչ ոք չէր հավատում, որ այս ուսումնասիրություններից որևէ արժեքավոր բան դուրս կգա: Ոչ ոք բացի իր կնոջից։ Նա օգնում էր նրան աշխատել գիշերները՝ մի քանի ժամ գլխավերևում պահելով կերոսինի լամպը։ Նա մեկ-մեկ մրսում էր, նրա ձեռքերը կապտում էին, ատամները ցրտից քրթմնջում էին, բայց նա հավատում էր իր ամուսնուն։
Տարիներ անց գոմից աղմուկ բարձրացավ։ Հարևանները տեսան, թե ինչպես էր մի խելագար իր կնոջ հետ առանց ձիու, նույն սայլով, ճանապարհով անցնում։ Էլեկտրիկի անունը Հենրի Ֆորդ էր։
Երբ Ֆորդից հարցազրույց վերցնելիս մի լրագրող հարցրեց, թե ո՞վ Ֆորդը կլիներ մեկ այլ կյանքում, հանճարը պարզ պատասխանեց.
— Ցանկացած մեկը, եթե ​​միայն կինս լիներ իմ կողքին։

Немецкая притча

Обмен домами

Прослышали два шильдбюргера, что люди в давние времена друг с другом разными товарами обменивались и от такого обмена большую выгоду имели. Думали они, думали и надумали сами друг с другом обменяться, и не чем-нибудь, а сразу домами.
Первый шильдбюргер, который жил на верхнем конце улицы, разобрал свой дом и перетаскал его по брёвнышку на нижний конец, где жил тот, с кем он договорился об обмене. А второй шильдбюргер, что жил на нижнем конце улицы, тоже разобрал свой сруб и отвёз его туда, где прежде жил первый шильдбюргер. На новом месте каждый из них собрал свой дом, присел отдохнуть и задумался: «А что же я на этом выиграл?»
Шильдбюргерам было не до смеха: сколько труда они положили, чтобы дома свои сперва разобрать, а потом снова построить, да всё, оказывается, зря.

Գերմանական առակ

Տան փոխանակում

Երկու Հիմարները լսեցին, որ մարդիկ հին ժամանակներում տարբեր ապրանքներ են փոխանակել միմյանց հետ և մեծ օգուտ են ստացել նման փոխանակումներից։ Նրանք մտածեցին, մտածեցին և որոշեցին փոխանակվել միմյանց հետ, բայց ոչ թե ինչ-որ իրերով, այլ միանգամից փոխանակվել տներով։
Առաջին Հիմարը, ով ապրում էր փողոցի վերևի ծայրում, քանդեց իր տունը և այն քարշ տվեց գերանի վրայով դեպի ստորին ծայրը, որտեղ ապրում էր նա, ում հետ նա պայմանավորվել էր փոխանակել։ Իսկ երկրորդ հիմարը, ով ապրում էր փողոցի ստորին ծայրում, նույնպես քանդեղ իր փայտե տունը և տարավ այնտեղ, որտեղ ապրում էր առաջին հիմարը։ Նոր վայրում նրանցից յուրաքանչյուրը հավաքեց իր տունը, նստեց հանգստանալու և մտածեց. «Բայց ի՞նչ ես շահեցի այս փոխանակումից»:
Հիմարները չէին ծիծաղում, քանի որ նրանք այդքան ջանք էին գործադրվել, որպեսզի նախ քանդեն իրենց տները, ապա նորից սարքեն, բայց պարզվում է, որ այդ ամենը անիմաստ էր։

Երկու եղբայր են լինում։ Նրանք հնձից գալիս են և նստում մի շոգ կանաչ ծառի տակ, որ մածնաբրդոշ ուտեն։ Մեծն էլ գդալը վերցնում է, որ սկսի ուտել։ Պարզվում է, որ փոքր եղբայրը խորամանկ է լինում։ Մտածում է և փորձում է մի պատճառ գտնել, որ գավաթը լիքը մածնաբրդոշից շատ ուտի։ Գդալը կողք է դնում և հարցնում.

— Ա՛յ եղբայր, մեր հայրը ոն՞ց մահացավ։ Եղբայրն էլ գդալը մի կողմ է դնում և համով, հոտով ղարաբաղցու նման սկսում պատմել։ Մինչև պատմում, պրծնում է, տեսնում է բրդոշի ամանը դատարկ է։ Սուս է մնում։ Վեր է կենում գնում հնձի։ Մի օր էլ երկուսով հնձից հետ են գալիս, նստում են, որ ուտեն։ Նորից փոքրը ուզում է խաբել մեծ եղբորը, որ շատ ուտի։ Ասում է.

֊ Ա՛յ եղբայր, այն օրը լավ չհասկացա, թե ինչից է մահացել մեր հայրը։

֊ Շունչը կտրվել է, ֊ ասում է մեծ եղբայրը և փայտի մեծ գդալներից մեկը վերցնելով՝ վրա է պրծնում է մածնաբրդոշին։

Բոլորը չեն տեղավորվի

Իսպանական առակ / Всем не поместиться

Լինում է չի լինում մի ծեր կին է լինում։ Նրա տնակը անտառի մոտ էր։ Նա ցախ հավաքեց և տարավ գյուղ։ Այդպես նա վաստակում էր իր ապրուստը։ Նա ապրում էր մենակ, վախենում էր չար մարդկանցից և գիշերներն ավելի ամուր փակում էր դռներն ու պատուհանները։
Մի գիշեր հորդառատ անձրև եկավ։ Որոտից խրճիթը դողաց ու ցնցվեց։ Հանկարծ ինչ-որ մեկը թակեց դուռը։ Պառավը վախեցավ և վեր թռավ.
— Ո՞վ է, — հարցրեց կինը։ Դրսում ասացին․
— Բացիր, խնդրում եմ: Ես կորել եմ անտառում։ Թող գիշերեմ քո տանը։
— Իսկ դու ո՞վ ես։
— Ես Ժոզեն եմ.
Պառավը չլսելով կրկին հարցրեց.
— Ով ես դու?
Ճանապարհորդը որոշեց, որ նա հարցնում է իր լրիվ անունը։ Նա բարձրաձայն բղավեց.
— «Խոսե Անտոնիո Անդրես Խեսուս Ֆերնանդես»:
Պառավը լսեց սա և ասաց.
— Չէ, սիրելիս, գնա այստեղից։ Դուք բոլորդ չեք կարող տեղավորվել իմ տնակում:

Հատուկ սերմը

Կորեական առակ / Особенное семечко

Արևելքում մի կայսր հասկացավ, որ ծերանում է և եկել է ժառանգ ընտրելու ժամանակը: Իր խորհրդականներից կամ երեխաներից մեկին ընտրելու փոխարեն նա որոշեց այլ կերպ վարվել։ Մի օր նա հավաքեց իր կայսրության բոլոր երիտասարդներին և ասաց.
— Եկել է գահը զիջելու և հաջորդ կայսրին ընտրելու ժամանակը։ Ես իմ որոշումը կայացրել եմ և կընտրեմ ձեզնից մեկին։ Երեխաները ցնցված էին! Բայց կայսրը շարունակեց.
— Այսօր ես ձեզանից յուրաքանչյուրին մի սերմ կտամ։ Մեկը շատ յուրահատուկ է: Ես ուզում եմ, որ դուք տնկեք այս սերմը, ջրեք այն և ուղիղ մեկ տարի անց վերադառնաք այստեղ բերելով այն, ինչ կաճեցնեք այդ մեկ սերմից: Հետո կգնահատեմ ձեր բերած բույսերը և կըտրեմ նրան, ով էլ կդառնա հաջորդ կայսրը։ Այդ օրը Լինգ անունով մի տղա կար, ինչպես բոլորը, նա սերմ ստացավ։ Երբ նա վերադարձավ տուն, նա հուզված պատմեց մորը ողջ պատմությունը։ Մայրը օգնեց տղային սերմի համար թաղար և հող ձեռք բերել։ Նա ցանեց սերմը և խնամքով ջրեց այն։ Ամեն օր ջրում էր սերմը և ստուգում էր արդյոք այն էր ծլել։ Երեք շաբաթ անց տղաներից ոմանք արդեն խոսում էին իրենց սերմերի և այն բույսերի մասին, որոնք սկսել էին բողբոջել: Լինգը շարունակում էր ստուգել իր սերմը, բայց ոչինչ չեր աճում։ Երեք շաբաթ, չորս շաբաթ, հինգ շաբաթ… Միևնույն է՝ ոչինչ։ Այդ պահին ուրիշներն արդեն խոսում էին իրենց բույսերի մասին, բայց Լինգը բույս ​​չուներ և իրեն անհաջողակ էր զգում։ Անցավ վեց ամիս, և Լինգի թաղարում դեռ ոչինչ չկար։ Նա հաստատ գիտեր, որ փչացրել է իր սերմը։ Մնացած բոլորը ծառեր և բարձր բույսեր ունեին, բայց նա չուներ։ Սակայն Լինգը ոչինչ չասաց իր ընկերներին։ Նա պարզապես շարունակում էր սպասել, որ իր սերմի բարձրանալուն:
Ի վերջո, անցավ մեկ տարի, և բոլոր տղաները իրենց բույսերը տարան կայսրին, գնահատման համար: Լինգը մորն ասաց, որ չի պատրաստվում դատարկ թաղար տանել։ Այնուամենայնիվ, մայրիկը Լինգին ասաց, որ անկեղծ լինի կատարվածի մասին: Այս իրավիճակը Լինգին անհարմարավետություն պատճառեց, բայց նա գիտեր, որ իր մայրը ճիշտ էր: Նա վերցրեց իր դատարկ թաղարը և գնաց պալատ։ Երբ Լինգն արդեն այնտեղ էր, նրան ապշեցրեց մնացած տղաների աճեցրած բույսերի բազմազանությունը: Նրանք գեղեցիկ էին, տարբեր ձևերի և չափերի։ Լինգն իր դատարկ թաղարը դրեց հատակին, և տղաներից շատերը սկսեցին ծիծաղել նրա վրա։ Երբ կայսրը եկավ, նա նայեց սենյակը և ողջունեց երիտասարդներին։ Լինգը փորձեց թաքնվել բոլորի հետևում։
— Ինչ հիանալի բույսեր, ծառեր և ծաղիկներ եք աճեցրել, — ասաց կայսրը: Այսօր ձեզնից մեկը կնշանակվի հաջորդ կայսր։ Հանկարծ, դահլիճի վերջում կայսրը նկատեց Լինգին դատարկ թաղարով։ Նա հրամայեց իր պահակներին բերել իրեն։ Լինգը սարսափեց. «Կայսրը գիտի, որ ես պարտվող եմ։ Հավանաբար նա կհրամայի ինձ մահապատժի ենթարկել»։ Երբ Լինգին բերեցին կայսրի մոտ, կայսրը հարցրեց նրա անունը։
— Իմ անունը Լինգ է, — պատասխանեց նա: Բոլոր երեխաները ծիծաղում ու կատակում էին նրա մասին։ Կայսրը խնդրեց բոլորին լռել։ Նա նայեց Լինգին և հայտարարեց ամբոխին.
— Ողջունեք ձեր նոր կայսրին: Նրա անունը Լինգ է։ Լինգը չէր կարողանում հավատալ դրան։ Չէ՞ որ նա նույնիսկ չէր կարող սերմ աճեցնել։ Ինչպե՞ս կարող է նա լինել նոր կայսրը: Այնուհետև կայսրն ասաց.
— Ուղիղ մեկ տարի առաջ, այս նույն օրը, այս նույն վայրում բոլորիտ սերմ տվեցի։ Ես ձեզ ասացի, որ մի սերմ վերցնեք, տնկեք, ջրեք և ինձ մոտ բերեք այն, ինչ կաճի։ Բայց ձեզ բոլորիդ ես տվել եմ խաշած սերմեր, որոնք երբեք չէին աճի: Բոլորդ, բացի Լինգից, ինձ բերեցիք ծառեր, բույսեր և ծաղիկներ: Երբ դուք հասկացաք, որ սերմը չի բողբոջելու, դուք փոխեցիք իմ տված սերմերը տարբեր սերմերով: Լինգը միակն էր, ով խիզախորեն և ազնվորեն ինձ բերեց իմ սերմը։ Հետևաբար, հենց նա է լինելու նոր կայսրը:

Աշխատել են՝ Էլիզ Կարապետյանը և Գալինա Հարությունյանը։

1․Ձեռք բառի ուղիղ և փոփոխված ձևերով ու բայերով կազմի՛ր  դարձվածքներ․

Առնել, բերել, կարկատել, լվանալ, տալ, մոտեցնել, գնալ, նայել, բռնել, անել, պարել, գցել, պահել։

Ձեռք առնել — ծաղրել
Ձեռք բերել — հասնել
Ձեռքերը լվանալ — հրաժարվել
Ձեռք տալ — շոշափել, դիպչել
Ձեռքից գնալ — կործանվել
Ձեռքին նայել — օգնության հույս դնել
Ձեռքը բռնել — օգնել
Ձեռքով անել — ողջունել
Ձեռքում պահել — Բաց չթողնել, պահել:

2․ Ո՞ր բառերում ինքնուրույն գործածություն չունեցող արմատ կա․

Արվեստագետ,  բազկաթոռ, ուղեկալ, պերճաշուք, պարուսույց, նկարագիր, պատուհան, խավարամած, լայնեզր, ատամնաբույժ։

3․Ո՞ր բառերի բացատրությունն է սխալ․

 Դեսպակ – շքեղ պատգարակ

Առապար – քարքարոտ, ապառաժոտ տեղ

Դրասանգ – գունավոր թելերի խուրձ

Փաղանգ – արքայական շքախումբ

Թալկանալ – զվարճանալ, ուրախանալ

4) Փոքրիկ թելադրություն

Տախտակամած, ադորրագիր, մրրկածուփ, անդադար, օրըստօրե, դողէրոցք, ակնթարթ, կորընթարդ, խոչընդոտ, սրընփաց, չընկնել, անհյուրընկալ, բարօրություն, մակընփացություն, բքախեղդ, կմախք, պանդուխտ, հասարակած, հանդիպակաց,

1) Կետադրե՛լ տրված տեքստը։

Նա ձգվեց, մի ճաշացանկ հանեց մուտքի դռան մոտ գտնվող կանգնակից ու տվեց ինձ։ Հաստատ չեմ կարող ասել, թե լույսի՞ց էր, թ՞ե այդքան երկար մեքենա վարելու հետևանքով առաջացած իմ հոգնածությունից, բայց կարող եմ երդվել, որ ճաշացանկի շապիկի տառերը տարրալուծվեցին ու կրկին հայտնվեցին,  երբ նայեցի դրանց։ 

Ես պետք է որ իսկապես հոգնած լինեմ, —  մտածեցի՝  ճաշացանկը դնելով սեղանին։  

Քեյսին գրպանից հանեց պատվերները նշելու մի փոքրիկ նոթատետր։ 

— Ձեզ համար խմելու ինչ-որ բան չբերե՞մ, մինչ աչքի կանցկացնեք ճաշացանկը, —  ասաց նա։ 

Ես մեկ բաժակ կիտրոնով ջուր պատվիրեցի, և նա գնաց բերելու։ 

Читать далее Առաջադրանք→

1) Բացատրիր դարձվացքների իմաստները մեկ բառով:

օձիքը թապ տալ —
արյուն քրդինք թափել — տանջվել
աչքը դռանը պահել — սպասել
լեզվի կապերը քաշել — պատժել
լեզվի կապերն արձակել — լկտիանալ
երկու խոսքով — համառոտ
առաջին քայլերն անել — նախաձեռներ
սիրտը փափկել — բարիանալ
զենքերը վայր դնել — բարիշել
բախտի քմահաճույքին թողնել

2) Գրիր իրար դիմաց հոմանիշ բառերը։

շողալ — փայլել — ցոլալ
սթափվել — զգաստանալ — լրջանալ
խեղաթուրել — աղավաղել — աղճատել
հեծկլտալ — արտասվել — փղձկալ
պաղատել — թախանձել — աղերսել

համար — անզիջում — կամակոր
սպեղանի — դեղ — բալասան
խավարամած — մթին — խավարչտին
կույտ — շեղջ — դեզ
անարգ — ստոր — նվաստ

ամբարտավան — գոռոզամին — սնապարց
անամոթ — պնդերես — լպիրշ
իրազեկ — տեղյակ — բանիմաց
թիկնեղ — հաղթանդամ — մարմնեղ
ոլորուն — գալարուն — ոլորապտույտ

Թարգմանել նյութը արևմտահայերենից հայերեն։

Ես կանցնեի արտերու եզեքեն: Բովանդակ դաշտին եզերքը ցրված էին այր ու կին հնձվորներու բազմությունը, որոնք կհնձեին անդադար:  Ամեն ճամբաներուն նույնպես որայաբարձ ջորիներու, էշերու  շարաններ կհայտնվեին: Անոնք կուգային, կհասնեին, կմիանային իմինիս, երկայն-երկայն կարավան մը կկազմեր,  ու որան կրող տղոց  մեծ խմբով  կենդանիներուն պարանոցներեն կախ  զանգակներուն բազմաձայն հնչյուններով  ու երգերով մենք հաղթականորեն կիջնայինք գյուղ, կալերը: Սայլերով փոխադրությունը անհնարին է, որովհետև ոչտափարակ, լեռնոտ էր մեր երկիրը, զառիվար ու զառիվեր ճամբաներով:

Ես անցնում էի արտերի եզրով։ Առատ դաշտի եզրերը բաժանված էին տղամարդ ու կնոջ հնձվորների բազմությամբ, ովքեր անդադար հնձում էին։ Ճանապարհներին նույնպես քաղված հացահատիկի կապոցներով բեռնված ջորիների և էշերի շարքեր էին հայտնվում։ Նրանք կգային, կհասնեին, կմիանային իմ շարքին, երկար-երկար քարավան կկազմեին, ու  նրանց ուղեկցող տղաների մեծ խմբով՝ կենդանիների պարանոցներին բազմաձայն հնչյուններով ու երգերով զանգակներ կախած, մենք հաղթանակորեն կիջնեինք գյուղ, կալերը։ Սայլերով տեղափոխվելը անհնարին էր, որովհետև անհարթ, լեռնոտ էր մեր երկիրը, վեր ու վար ճանապարհներով։  

Որա – քաղված հացահատիկի կապոց, որ պատրաստ է կալ տանելո